De huisarts is niet meer de autoritaire leraar is die je van alles oplegt en verbiedt. Hij is geen wijze ‘man’ die, vanuit zijn medische kennis , bepaalt hoe het moet en welke richting je leven op gezondheidsvlak moet volgen.
De huisarts is meer een deskundige die naast de patiënt plaatsneemt, luistert en samen met de patiënt afweegt en een gemeenschappelijk beleid vorm geeft . De patiënt is de deskundige van zijn lichaam en zijn sociaal functioneren en de huisarts (als kenner van de medische inzichten) houdt hier dan ook rekening mee. Dit overlegmodel betekent dat er een goede sfeer van vertrouwen aanwezig is, waarin beiden zowel huisarts en patiënt, een inbreng hebben .
De huisarts wordt dan ook, zoals gans de geneeskunde trouwens, een gezondheidsadviseur, meer dan een verzorger van ziekten. In feite is het de bedoeling dat patiënt door zijn contact met de arts gezondheid bijkoopt : minder afhankelijk wordt van de zorgsector en verder autonoom zijn gezond-zijn voor de toekomst bepaalt.
Dit is dan ook belangrijk in ons land, waar de gezondheidszorg voor de patiënt en voor de overheid altijd maar duurder wordt. België is blijkbaar een koploper in de persoonlijke bijdragen van de patiënt: met andere woorden de geneeskunde voor de patiënt is bij ons duurder dan in omliggende landen. De combinatie van levenswijze en toegankelijkheid van de zorg is dan ook vermoedelijk de hoofdoorzaak waarom mensen in bepaalde wijken of steden langer leven.( je postnummer bepaalt onder andere je levensverwachting) Het is dan ook de taak en van de gezondheidswerkers om aan educatie te doen en ervoor te zorgen dat patiënt de rekening kan blijven betalen (Hier is het ook de opdracht voor de arts om, in een geneeskunde die per prestatie betaald wordt, de onnodige prestaties te beperken en meer overleg te plegen met artsen-specialisten). Van de andere kant is ons gezondheidssysteem heel royaal : alles kan. Je kan voor eenzelfde aandoening verschillende artsen raadplegen, onmiddellijk de spoeddiensten raadplegen, prestaties laten uitvoeren als je maar genoeg aandringt (soms te koste van de kwaliteit)…..Dit lijdt tot grote tevredenheid bij de patiënt, maar het is een systeem dat moeilijk houdbaar wordt gezien de kosten door het ouder worden van de bevolking oplopen (vergrijzing) en tot vermindering van de kwaliteit. Samenwerking lijkt het codewoord van de toekomst . Huisartsen die elkaar en met andere eerste lijnwerkers overleggen , ziekenhuizen die zich specialiseren in bepaalde domeinen en naar elkaar delegeren ….
Dit wordt een evolutie , die we rustig kunnen doorvoeren met de garantie dat zowel de arts als de patiënt hier beter van worden op voorwaarde dat de vernieuwing zoveel mogelijk rekening houdt met ieders gevoeligheden .
Naar Prof. Dr. Marc Noppen.