Het klinkt wellicht als een reclamespot en dat is het ook, al is het maar gedeeltelijk. Ons welzijn of laten we zeggen gezondheid worden meer en meer gemedicaliseerd. Voor je gezondheid moet je alléén zorgen, je aanpassen en de regie over je leven voeren. Als dit niet lukt is er de verzorgingssector…. toch?
Er is veel concurrentie, eenzaamheid, ambitie, en drang naar perfectie in onze huidige maatschappij aanwezig. Men moet het maken in het leven carrière dus, én een bruisend sociaal leven hebben, én op spannende vakanties gaan, en er goed uitzien, én sportief zijn. Onze verwachtingen zijn onrealistisch geworden. We bereiken die perfectie uiteraard niet en het maakt ons onzeker en tast ons zelfbeeld aan. Er zijn levensfasen waar de maatschappelijke druk erg hoog is : kinderen die zich de ganse dag moeten concentreren en stil zitten. Vraag het aan de dokter…. het zal zeker ADHD zijn?
Onzekerheid bij jongeren : meer vrijheid, maar ook onzekerheid hoe het nu echt moet. Keuzes maken voor de toekomst zonder dat de gepaste maatschappelijke omkadering en begeleiding er is. Is dit wel voor mij de goede job? Doe ik wel waar ik goed in ben? Sommigen willen alles goed doen, iedereen tevreden stellen . Keuzestress en somberheid en apathie kijken om de hoek. Vraag het maar aan de arts : een depressie zeker ?
Verminderde vruchtbaarheid van koppels. De anticonceptie, de zelfontplooiing die in het gedrang komt door de keuze om vroeg voor kinderen te gaan. Relaties die langer flexibel blijven en niet onmiddellijk vastliggen. Ambities in studie en werk. Financiële problemen. Dit alles zorgt ervoor dat kinderen later besteld worden met alle gevolgen vandien: subfertiliteit en zwangerschapscomplicaties. Vraag het maar aan de medische wereld die niet vroeg genoeg kan beginnen met vruchtbaarheidsbehandelingen .
Overbelasting in het spitsuur van het leven tussen 31 en 41 jaar ongeveer. De opvoeding van de kinderen, een drukke baan, druk sociaal leven, carrièrestappen, zorgen voor de ouder wordende ouders…….Dit alles leidt tot stress en burn-out en naar de dokter dus maar.
Het ouder wordende lichaam functioneert minder goed : fysiek, inkrimping van sociaal weefsel, sociale kwetsbaarheid. Leren omgaan met functievermindering en veranderde sociale situatie ? Neen dus, naar de arts ermee: dit moet toch min of meer ‘genezen’ of toch behandeld worden . Sarcopenie ,osteoporose , milde cognitieve achteruitgang…..
Het spreekt vanzelf dat er bepaalde aandoeningen in onze maatschappij te frequent voorkomen en dat er onderliggend iets verkeerd loopt in die maatschappij : valse verwachtingen worden gecreëerd , onze manier van werken en samenleven bevordert ongezonde reflexen als werkdruk, carrièreboost, afgunst, sociaal isolement en vervreemding van onze roots. Vraag het aan de dokter de expert die alles beter zou moeten weten?
Voor veel problemen is er gewoonweg geen expert nodig maar concrete en warme steun en gezond boerenverstand. Bovendien kan je veel meer hebben aan een gesprek met iemand uit je buurt of stad. Ook kun je als vrienden veel meer bereiken dan die povere ‘arts’.
Recept voor maatschappelijk probleem