De grote vraag is vandaag : wat maakt dat een kind zoveel problemen heeft om zich aan te passen en door te groeien, terwijl bij andere kinderen de jeugd als het ware een autostrade lijkt naar het volwassen leven
Het belang van hechting is duidelijk :hechting betekent dat de ouders het kind veiligheid bieden. Door hechting leert het kind zijn sociale omgeving te kiezen. Dat is nodig om in groep te kunnen werken en in collectieve ruimtes.
Hoe het komt dat dit soms minder goed gaat is complex en er zijn heel wat factoren die we nog niet kennen . Maar veiligheid, interactie en hechting werkt preventief op triestheid en moeilijkheden.
Een diagnose stellen bij een kwetsbaar kind moet ervoor zorgen dat je met een bepaalde bril naar het kind kijkt ( en aanpaste zorg verleent ) maar niet als omschrijving van een handicap .Het is belangrijk dat een een leerkracht weet hoe hij de kinderen met een aparte bijsluiter moet begeleiden. Van de andere kant is het krijgen van een label , een diagnose nodig om van een hulpsysteem te kunnen genieten. De tijd dat je kon bellen naar de schooldirecteur om te bepalen hoe een kind moest worden ondersteund is voorbij. Nu zijn kilo’s documenten nodig om alles te staven en waar alle hokjes juist moeten ingevuld zijn.
En natuurlijk zijn er in onze tijdsgeest extra valkuilen waar we als opvoeders en ouders extra attent op moeten zijn:
Er komt heel wat op de jongeren af en ze raken daardoor overbelast of weten niet goed wat ze moeten doen . Van de andere kant rekent iedereen meer en meer op de ander en zo verliezen zowel begeleiders als kinderen hun eigen veerkracht. Het leven is niet alleen leuk en grappig maar verdriet, examens, relaties die pijnlijk aflopen horen… daar ook bij. We moeten de jeugd frustratie aanleren en leren het complexe liefhebben. Het leven is niet zo rechtlijnig. Jongeren moeten oefenen met de wereld. In veel gezinnen wordt spijtig genoeg niet meer gesproken over politiek, maatschappelijke kwesties,opinies …. Als ouders niets vertellen, kunnen kinderen niets leren over de wereld.
We moeten de kinderen veilig opvoeden. Dat wil niet zeggen dat we ze altijd moeten controleren , maar wel dat we ze een veilig gevoel kunnen meegeven: hen alert maken ,maar niet bang . We moeten hen vertrouwen geven om fouten te maken en die weer recht te zetten.. Als je het kind blijft opvoeden zit je in het hoofd van van je kind . Ze zullen dan ook ,als ze over de grens gaan, weten dat ze slecht bezig zijn omdat wij (de opvoeders) in hun hoofd zitten .
Er zijn jongeren die zich ondanks beperkingen en moeilijkheden fantastisch door het leven slaan. Maar er is ook het kerkhof (de jongeren die we zijn verloren). De jongeren moeten het gevoel hebben dat wij , therapeuten, hen niet vergeten zijn als ze de consultatieruimte buiten stappen : ze zijn geen nummer : we denken verder aan hen en dragen ze mee.
De meerderheid van de jongeren stelt het goed (70 %). Wij als therapeuten zijn de advocaten van de 30 % kwetsbaren. De beste preventie is om als volwassenen mee te werken aan een positief discours. We moeten er op blijven hameren dat er veel dingen in onze maatschappij, dan wel niet perfect, maar heel goed zijn. We moeten als volwassenen bij onszelf beginnen en bijvoorbeeld onze grove taal en opgeblazen (zwart-wit) reacties achterwege laten Als we willen dat het goed gaat met onze jeugd moeten we bij onszelf beginnen .Graag nemen we zelf aan dat we een generatie zijn die goed opgevoed is, maar toch hebben we zo’n kort lontje. We moeten als volwassen ook onze smartphone gebruik beperken : de jongeren minder met verhalen over geweld in de samenleving confronteren.
Naar Peter Adriaenssens en Annik Lampo ( Zorgwijzer)