Eenzaamheid

Eenzaamheid is het gevoel van sociaal isolement, van afgesneden zijn van de ander. Eenzame mensen reageren meestal nogal argwanig en angstig  rond wat er rond zich gebeurt en rond wat mensen doen, kampen vaker met psychologische problemen en gaan zich vlugger sociaal terugtrekken.

Eenzaamheid weegt zwaarder bij mensen jonger dan 30 en ouder dan 65 jaar. Bij ouderen zorgt gehuwd zijn of samenwonend zijn voor minder eenzaamheid. Bij jongeren speelt dit minder . Werkgelegenheid , maatschappelijk actief zijn en vrienden zijn op elke leeftijd belangrijk.

Eenzaamheid bij kinderen lijdt later tot meer  eenzame en depressieve volwassenheid. Eenzaamheid ten opzichte van eigen ouders of ten opzichte van leeftijdsgenoten. Dit laatste lijdt zeker tot meer  gepest worden .

Meestal heeft dit isolement te maken met het feit dat deze kinderen als onhandig worden beschouwd. Deze kinderen moeten dan  gestimuleerd worden om contact te leggen, betrouwbaar te zijn voor anderen, en conflicten op te lossen. Dit kan door training verder aangeleerd worden.

Anderen kinderen bekijken zichzelf en hun omgeving door een donkere bril .Vaak is er niets mis met hun sociale vaardigheden. Ze interpreteren hun gedrag alleen te kritisch en vinden van zichzelf dat ze niet goed bezig zijn. Ze reageren dus negatiever op sociale uitsluiting (vb. niet uitgenodigd worden op feestje) maar ook minder positief op het opgenomen worden in de groep . Een mogelijke oorzaak is het gebrek van vertrouwen bij deze kinderen. Psychologische therapie heeft vanaf 15 jaar duidelijk effect, samen met inspanningen door de ouders.

Eenzaamheid bij ouderen De meerderheid der ouderen heeft geen last van eenzaamheid (61%). Toch is het zo dat eenzaamheid en sociaal isolement gepaard gaan met emotionele en lichamelijke problemen. Nog meer dan obsitas zou eenzaamheid en het gebrek op sociale binding de kans op vroegtijdig overlijden vergroten. Welke zijn de behandelingen: sociale vaardigheden verhogen, kansen bieden tot interactie, praattherapie die toelaat negatieve gedachten te herkennen en herkaderen,maar vooral psychotherapie.(Cognitieve gedragstherapie) Er wordt geëxperimenteerd met mindfulness, robothuisdieren, Skype ,vrijwilligers, groepstherapie .

Soms wordt er geleerd om in groepsverband te bedenken en neer te schrijven wat er zoal gedacht wordt en schuilgaat bij thuishoren en relaties . Zo leren ze zelf negatieve emoties bij zichzelf te herkennen . Na een groepstherapie van 12 weken voelde niemand zich nog eenzaam en verminderde de bloeddruk. Sommige mensen kunnen zo’n therapie niet aan : dan kan er steun zijn via wandelgroepen, en samen sociale gebeurtenissen organiseren (vb: markten bezoeken , tentoonstellingen….) Link

Link